Daar viel ik dan, als een blok viel ik voor jou nog niet wetende in welk spel ik terecht zou komen. De kaarten waren geschud, letterlijk en figuurlijk! je wist precies wat je moest zeggen om mij voor je te winnen.
We hadden dezelfde dromen en spraken hier regelmatig heel open over. één van die ideeën zie hier, een blog om mijn verhaal te kunnen doen.
We hadden nog veel meer ideeën, nou uhh achteraf bekeken....ik dan.

Je liet me geloven dat we haast één persoon waren. Het enige verschil was dat jij negatief was, maar dat was je depressie.. je PTSS...
Dat verklaarde dan ook gelijk waarom je dagelijks negatief over kwam met name wanneer wij een verschil hadden in inzicht.
Het maakte niks uit, ik was al gestrikt met een strop om mijn nek. Je was perfect... mooi, charmant, zelfde wereldbeeld, dezelfde ideeën, zelfde hobby's... zelfde smaak qua muziek.
En gek genoeg, je was er voor me toen ik je nodig had, Toen ik er even helemaal doorheen zat.

Mocht je het nog niet doorhebben... ik destijds in elk geval niet... we hebben te maken met narcisme, een persoon die zeker niet om jou geeft, maar dit wel heel erg goed kan faken.

Ik heb mij nog nooit zo verbonden zo ontzettend één gevoeld met iemand, jij moest de ware wel zijn. Ik droomde zelfs hoe ik mezelf neerstak voor jou, in een Arena met wat ik denk... je vader als toeschouwer.

Ik sprak je dagelijks urenlang! om je te helpen en je te ondersteunen met je depressie en je trauma's. Ik wou zo graag dat ik je kon helen!
Ook al ben ik niet gelovig ik smeekte god en je beschermengelen op mijn blote knieën om jou te redden.

De voortekenen waren er wel degelijk, je liet me nadenken over de brieven aan mijn dochter... je liet me nadenken over mijn kinderen... je kreeg me zelfs aan het huilen.
En zo nu en dan dan sprak je heel erg negatief tegen me... ik begreep dat niet... maar ik zocht er verder niet al te veel achter... (had misschien met je depressie of trauma's te maken dacht ik dan) .... schrijf dit later verder. ....